We wisten het al heel lang. Als we allebei gepensioneerd zijn, dan verkassen we naar Spanje voor onze laatste levensfase. Beter klimaat, fijne mensen, een prettiger leeftempo en een grote variëteit aan landschappen en interessante steden. We hadden al een paar keer in Spanje overwinterd toen we allebei via internet werkten, en mijn vrouw sprak al goed Spaans. Ook hadden we al Spaanse vrienden in Catalonië, Baskenland en Madrid.
Het voortraject
Door allerlei omstandigheden kwam het er eerder van dan we hadden verwacht. In 2023 begonnen we serieus te kijken hoe we het zouden aanpakken. Want wat kwam er veel bij kijken! Het stappenplan groeide gestaag, maar eerst moesten we onze plek onder de zon vinden. We waren er al snel uit dat we niet meer wilden klussen en dat we mensen om ons heen wilden. Het moest dus een (nieuwbouw)flat in een woongemeenschap worden.
Gewapend met onze woonwensenlijst gingen we op verkenningsreis langs de oostkust van Spanje. We begonnen onderaan, in Torrevieja, en van daaruit zouden we een stuk of 30 appartementencomplexen gaan bekijken, die we van tevoren op internet hadden gevonden. Gelukkig hadden we in onze Spaanse vriendenkring een gepensioneerde makelaar, bij wie we met twijfels of vragen terecht konden.
Bijna elke dag gingen we appartementencomplexen bekijken, maar voor ons was er niets bij met het “wow-effect”. Een mooi appartement met alle toeters en bellen is wel leuk, maar als de plaats niet goed aanvoelt, dan woon je toch niet prettig. De locatie was dus bepalend. We lieten het vierkantemetercriterium los en vonden uiteindelijk een mooi flatje in aanbouw in de provincie Castellón. En toen begon het pas echt!
Emigreren is topsport
We wisten dat nieuwbouw altijd later wordt opgeleverd dan afgesproken, dus we hadden het ruim genomen. Mondeling was ons toegezegd dat de kijkdag eind mei zou zijn en de opleverdatum rond 15 juni. We hadden dus een vakantieappartement gehuurd van 25 mei t/m 12 juli. En daar gingen we. Onze Nederlandse spullen gingen met de verhuiswagen naar de opslag in Spanje. Exportplaten op ons autootje en met twee volle reistassen en de laptops de Pyreneeën over.
Ons huurappartement lag in “ons dorp” dus we konden de bouw goed in de gaten houden en alvast een beetje beginnen met integreren. Dat ging voorspoedig dankzij onze tijdelijke buren. Buurvrouw Rosa was geboren en getogen in het dorp, dus kende alles en iedereen. Zij maakte iedere ochtend met een vriendin een stevige wandeling van 2 uur, en mijn vrouw kon meteen aansluiten. Ze moest er wel om 7 uur voor opstaan, want anders was het te warm om te lopen. Dus de wekker werd gezet en elke dag kwam ze thuis met een zee van informatie. We schreven ons ook meteen in bij de club van gepensioneerden. Die beschikken over een prachtig clubhuis, waar van alles wordt georganiseerd. Inmiddels gaan we steevast naar de wekelijkse dansavond en leren ook daar steeds meer mensen kennen.
We besloten ook maar alvast aan de bureaucratische rompslomp rond emigratie te beginnen. Dat een auto importeren ingewikkeld was, wisten we al. Daarbij ging Maarten ons begeleiden. Daardoor wisten we op voorhand dat we waarschijnlijk een paar weken zonder auto zouden zitten. En dat gebeurde ook. Gelukkig was in ons dorp alles verkrijgbaar, dus we konden grotendeels zonder.
We wilden echter ook alvast alles in gang zetten voor het verkrijgen van onze “residencia”. Dat bleek in ons geval wat ingewikkelder dan we hadden gedacht. Ik was al gepensioneerd, maar mijn vrouw was ex-zzp’er en wilde in Spanje weer opnieuw opstarten. En dan kan je nóg zo goed Spaans spreken, dan is een wegwijzer met een stappenplan op maat wel erg fijn. De hulp van Maarten kwam dus weer goed van pas. Hij regelde voor ons begin juli een afspraak bij de vreemdelingenpolitie. We mochten nog steeds niet met onze auto rijden, maar buurman Toni speelde graag voor taxi. En zo stonden we daar keurig op tijd met de juiste papieren in de rij. De dienstdoende agent was een beetje humeurig, maar ontdooide toen ik over voetbal begon. En een kwartiertje later stonden we allebei met het felbegeerde groene kaartje weer buiten.
De nieuwbouwflat
Intussen werd de opleverdatum van onze nieuwe flat steeds verschoven. We hadden bij aankomst zelf al gezien dat er nog wel heel veel moest gebeuren. De datum waarop we onze huurflat moesten verlaten, kwam snel naderbij en we hadden nog geen datum voor de zogeheten “visita de cortesía”. Dat is de dag waarop je even binnen mag kijken.
Uiteindelijk werd dat 13 juli. Onze verhuurders gunden ons gelukkig nog 1 nachtje extra in ons tijdelijke appartement, en zo konden we nog snel een kijkje in ons appartementje nemen. Op wat kleine gebreken na, leek alles in orde, maar elders in het gebouw en de algemene ruimten werd nog volop gewerkt. In principe zouden we binnen 14 dagen een oproep krijgen om te komen tekenen bij de notaris. Gelukkig konden we terecht bij een Spaanse vriend in de provincie Gerona om te wachten totdat we de sleutel kregen, want in juli swingen de hotelprijzen de pan uit. Uiteindelijk was het op 26 juli zover. We konden tekenen bij de notaris en kregen de sleutel van ons appartement. Er was nog geen water en elektra, maar het zwembad was gevuld en de plaatselijke meubelwinkel zorgde dat het bed dat we hadden besteld met spoed werd geleverd.
Het bleef nog even behelpen en toen er eenmaal elektra was, zorgde de airco nog tot driemaal toe voor een flinke overstroming. Na een enorme woede-uitbarsting van mij werd het euvel uiteindelijk definitief verholpen en konden we koel slapen.
Nieuwbouw komt met gebreken en die van ons was geen uitzondering. Sterker nog, we zijn inmiddels 3 maanden verder en nog steeds is niet alles verholpen. Maarten had gezegd dat we een grote zak geduld moesten meenemen, en die hebben we zeker nodig gehad. Nog steeds, trouwens. Maar ondanks alle tegenslag op het woningvlak, zijn we nog steeds heel blij met de plek die we hebben uitgekozen. Hopelijk zijn volgend jaar alle gebreken verholpen. Je ziet het: we leggen de lat niet ál te hoog.
Blij met ons plekje in Spanje
We voelen ons nog steeds bevoorrechte mensen. We zitten op een prachtige locatie, op 200 meter van het strand in een levendig dorp, waar het hele jaar door wel iets te doen is. We genieten elke dag. Mijn vrouw is inmiddels “autónoma” (zzp’er) in Spanje, alle verzekeringen, ook die voor ziektekosten, zijn op orde en een paar weken terug hebben we ons definitief uit Nederland uitgeschreven. Inmiddels ga ik tweemaal per week naar Spaanse les, mijn vrouw doet een schildercursus en we stippelen ons eigen excursieprogramma uit om de prachtige omgeving verder te verkennen. Daarmee kunnen we nog jaren vooruit!
Spanje is evenmin perfect als Nederland, de bureaucratie is gigantisch en die zak met geduld moet echt onuitputtelijk zijn, maar de meeste mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, het levensritme vinden wij erg prettig en wij zijn erg blij met het prettige en stabiele klimaat in onze regio. Wij voelen ons hier echt thuis en willen niet meer weg.
Andrés is in 2024 met zijn vrouw eerder dan verwacht naar een klein kustplaatsje in de provincie Castellón verhuisd. Op yourcatalancontact.com vertelt hij over zijn ervaringen met hun emigratie. Klik hier voor een overzicht.
Ook je ervaringen delen?
Jouw ervaringen kunnen voor een ander verrijkend zijn!
Wil jij ook graag jouw reisverhalen of je ervaringen met emigreren naar Spanje delen, dan kan dat op yourcatalancontact.com. Dit kan een kort verhaaltje zijn, of een lang stuk in meerdere delen.
Schrijf ons een mail op info@yourcatalancontact.com of benader ons via ons contactformulier. Je verhaal hoeft zich niet te beperken tot Catalonië, en kan over heel Spanje gaan.
Meningen en zienswijzen uitgedrukt in bovenstaande tekst komen geheel voor rekening van de auteur, en hoeven niet overeen te komen met de zienswijzen of posities van yourcatalancontact.com of Asesoría De Bruyn y Rinsema, S.L.
