De beslissing is gevallen, wij gaan emigreren naar Mallorca. Er wonen al vriendinnen. Door hun zijn we verliefd op Mallorca geworden. Het laatste zetje was het ontslag van Wil, haar bedrijf was failliet gegaan. Iedereen kwam op straat te staan. Ik heb een WAO en daar zouden we van kunnen leven, dus de WW uitkering voor Wil opgezegd.
Zo gezegd, zo gedaan, wij gaan weg uit Nederland. Via makelaars op internet allerlei huurhuizen gezien en plots yessss, een huis dat ons wat leek! Wil is gelijk dat weekend naar Mallorca gevlogen en had een afspraak gemaakt met de makelaar om het huis te bezichtigen.
Helaas, de reis was voor niets, het huis was al verhuurd aan anderen. Tjonge, en dat terwijl we een afspraak hadden gemaakt en deze makelaar wist dat we uit Nederland moesten komen. De makelaar was het gewoon “vergeten.”
Gelukkig had een andere makelaar uit Felanitx nog een ander huis in haar portefeuille. Net binnengekomen. Een finca op het platteland (Campo) in de gemeente Felanitx. En dat was meteen liefde op het eerste gezicht. De contracten werden getekend, Wil tekende daar en ik kon gelukkig mijn handtekening zetten via de mail. Het was nu onze droomplek.
’s Avonds gebeurde er iets moois. Tijdens het skypen met Wil is zij op haar knieën gegaan en heeft me ten huwelijk gevraagd. Hoeveel geluk kun je voelen op zo’n moment. En natuurlijk heb ik ja gezegd. Dus al vrij snel daarna is onze huwelijksreis gegaan naar….
Inderdaad, ons droomhuis in Mallorca!
Thuis komen
Toen we vanaf het vliegveld naar de campo van Felanitx reden, wist ik niet wat me overkwam. Alle dromen die ik ooit had over hoe ik wilde wonen en leven werd werkelijkheid. Velden met meloenen, amandelbomen, sinaasappelbomen etc. Mannen die met een zwetend lijf, nog ouderwets met een hakbijl, aan het het werk waren. Hun ruggen gekromd over de harde rode aarde vol met stenen.
Geen bestrijdingmiddelen maar gewoon diverse beplantingen tussen de groentes. Stoppen met de auto omdat de kippen, hondjes, fazanten, hazen, katjes enzovoort vinden dat het hun recht is om op de weg te zijn. De zeer oude ruïnes afgewisseld met prachtige boerderijen, de koeien scharrelend door de weide, de ezel en schaapjes met bellen rond hun nek.
Droomhuis
Dan ineens zegt m’n lief, dit is onze oprijlaan, haha, hobbel de hobbel. Dan, onverwacht tussen de palmbomen en dennen rijst een statig rood lemen gepleisterd huis op. Het heeft groen geverfde luikjes en de tuin vol jasmijn, seringen, rozen, oude olijfbomen, citroen- en sinaasappelbomen en veel meer. Iets verderop ligt een zwembad met blauw helder water.
Het is niet te beschrijven, zoooo mooi en zen. Binnen het huis zijn de kamers klein en knus. Overal kijk je uit over de Campo. Er is een waterput, hij echoot echt. Stress verdwijnt hier als sneeuw voor de zon en zeker s morgens als het leven wakker wordt. Een kakofonie van vogels en hanen die hun best doen als beste te kraaien. Het zicht op de bergen, gehuld in nevel.
Wil en ik kunnen ons al wat verstaanbaar maken met handen en voetenwerk. De bevolking hier is hartveroverend. We maken kennis met Miquel, de eigenaar van al dit moois. Onze nieuwe vriend Miguel, een gepensioneerde bakker, legt ons in de watten en verewent ons met heerlijke verse taart en groente uit zijn moestuin. We zijn hier thuisgekomen en zullen de dagen aftellen om hier te kunnen blijven en genieten van al het moois.
Terug naar Nederland
We hebben een schitterende tijd gehad, vier jaar vreselijk genoten en wilden niet meer terug naar Nederland. Helaas werd Wil in 2018 ernstig ziek en we hebben besloten toch naar Nederland terug te gaan. Dat heeft haar leven gered.
Ondanks dat Nederland een prachtig land is, konden we niet meer wennen. Het binnenshuis leven, de drukte en stress. De lange winters. We bleven heimwee houden. Iedere keer als ik dacht aan ons leven in Spanje schoten de tranen in mn ogen, ik miste het vreselijk.
Dus wat doe je dan? We zijn nu 73 en 63, dus dit is de laatste kans om het nog te doen en we gaan de sprong wagen! Terug naar Spanje!
Alleen al die beslissing maakt ons weer gelukkig. Wel zien we op onze leeftijd op tegen al het werk dat zo’n verhuizing met zich meebrengt. Maar we zijn dappere vrouwen en gaan ervoor!
Dus 28 april gaan we met de auto en hond naar Cambrils voor twee maanden om op zoek te gaan naar een huis dat bij ons past in die omgeving.
Over Jessie Kleine
Jessie Kleine is schrijfster en verliefd op Spanje. Na eerder in Mallorca gewoond te hebben, vertelt ze in deze serie verhalen hoe ze opnieuw naar Spanje verhuizen. Naar Catalonië deze keer. Lees hier de andere delen van de serie.
Ook je ervaringen delen?
Jouw ervaringen kunnen voor een ander verrijkend zijn!
Wil jij ook graag jouw reisverhalen of je ervaringen met emigreren naar Spanje delen, dan kan dat op yourcatalancontact.com. Dit kan een kort verhaaltje zijn, of een lang stuk in meerdere delen.
Schrijf ons een mail op info@yourcatalancontact.com of benader ons via ons contactformulier. Je verhaal hoeft zich niet te beperken tot Catalonië, en kan over heel Spanje gaan.
Meningen en zienswijzen uitgedrukt in bovenstaande tekst komen geheel voor rekening van de auteur, en hoeven niet overeen te komen met de zienswijzen of posities van yourcatalancontact.com of Asesoría De Bruyn y Rinsema, S.L.
