Voor Suzannes kinderen en onze zoon is het goed dat we na de breuk met hen naar Llançà blijven gaan. Zon, zee, rust en vertier op de plek waar hun moeder in haar jeugd kwam. Het versterkt hun band en geeft gemeenschappelijke herinneringen voor later. Tot op zekere hoogte vind ik rust en huiselijkheid in deel zijn van een gebroken gezin dat toch samen op reis gaat. Suzanne en ik tolereren elkaar, we hebben onze eigen vakantie. Ik hoor er wel en niet bij, in alle fases van mijn leven is dat zowel de tragiek als het grootste pluspunt.
Ander onderkomen
Najaar 2013 zijn we voor de vierde keer met de kinderen in Llançà. We zitten – ook op Avinguda Mestral – in een ander appartement, die van vorig jaar was niet beschikbaar. De week lijkt op voorgaande jaren. Ik gebruik een boodschappenkar van de supermarkt als
pendelwagen en lever die op de laatste dag in. We brengen net over de grens een middag door
in Port-Vendres en Banyuls-sur-Mer. Ik wandel langs de kust, zit op het natuurstenen terras
boven het strandje tussen de rotsen en zorg voor het avondeten. Suzanne, Tim, Louise, Liz en Daniel gaan naar het dorp, de jachthaven, verkennen de omgeving en komen ‘s middags ook een paar uur naar het strand.
Het andere appartement is een vooruitgang, de kamers zijn groter, de keuken is beter uitgerust en er zijn twee badkamers met toilet, een daarvan fungeert als beautysalon voor de meiden. Naast de hal op de begane grond is een garage die ik van de huiseigenaar als stalling voor de boodschappenkar mag gebruiken. Achter het appartement is een met bamboeplanten omringde binnenplaats waar autowrakken staan. De kinderen spelen er een paar keer. Louise doet mee om Daniel bezig te houden, is die fase in haar leven al lang ontgroeid.
Mogelijk laatste keer
Mijn gevoel bij deze vakantie is anders dan de vorige keren. Hier samen met Suzanne zijn heeft na drie jaar de houdbaarheidsdatum bereikt. De groei en ontwikkeling van de kinderen bevestigen het snelle verloop van de tijd. De meiden zijn nu nog schattig in hun bikini, Louise is volgend jaar een vrouw in wording. Zij schiet vooruit en ik hol achteruit, zo vertelt de spiegel. Ik verlies haren en krijg dat terug in kilo’s, zeker sinds ik niet meer rook. Louise krijgt steeds meer een eigen leven en omdat zij de voortrekker is, zullen Tim en Liz snel volgen. Mijn plek in hun bestaan was al gering en wordt alleen maar minder. Mijn taak zit erop. Missie voltooid. Daniel, zijn broer en zussen zijn vier jaar lang samen op vakantie geweest, genoeg fundament voor levenslange herinneringen. Dat het mij belemmerde verder te gaan met mijn leven was van ondergeschikt belang.
Als Daniel, Liz, Louise en Tim op het strand spelen, zeg ik tegen Suzanne dat we voor het laatst samen in Llançà zijn, in hun bijzijn krijg ik het niet over mijn lippen. Suzanne reageert met weinig woorden, is het eens met mijn argument dat de kinderen groter worden. De volgende stap in mijn afscheiding van het gezin is over mijn besluit zwijgen. Zolang ik dat doe, gaat het vast aan ze voorbij. Iedereen gelukkig. Uit het oog, uit het hart. Of ik hier volgend jaar alleen op het terras aan zee zit, zal moeten blijken. Dat is iets tussen Llançà en mij.
Grotere afscheidingsplannen
Hetzelfde najaar krijgen de plannen van Catalaanse seperatisten om zich af te scheiden van Spanje steeds meer vorm. Het conflict tussen Barcelona en Madrid ontstond al zeven jaar eerder. De PP (Partido Popular), een conservatie partij die voortkwam uit oud-aanhangers van Franco, drong erop aan dat de Catalanen zich voortaan wel een volk, maar geen natie binnen Spanje mochten noemen en kreeg in 2010 gelijk van de rechter. Evident dat in de tussentijd een slepend en ingewikkeld conflict ontstond, eigenlijk weer oplaaide.
Het voornemen van Barcelona, vlak voor kerst 2013, in Catalonië een referendum over onafhankelijkheid te houden, werkt in het onder PP rigide Madrid als een rode lap op een stier in Las Ventas. Die reactie is deels te verklaren omdat lang niet alle inwoners van Catalonië oorspronkelijk uit deze autonome regio komen, in Barcelona bijvoorbeeld zijn Catalanen in de minderheid. Aan Madrid de taak de eenheid van het koninkrijk Spanje te bewaren.
Esteladas
Voor een leek als ik die een week per jaar op vakantie in Catalonië ga, is het conflict dan nog nauwelijks merkbaar. Op een enkele straathoek wappert de estelada (Catalaanse onafhankelijksvlag), de betekenis daarvan ontgaat mij. Door de patstelling tussen Barcelona en Madrid groeit het aantal vlaggen vanaf 2014 in rap tempo. In Llançà, het voor mij rustige dorp dat altijd eenheid en vrede uitstraalde, speelt iets heel anders. Net als elders in Catalonië zijn de bewoners diep verdeeld. Soms leidt dat tot ruzies in vriendschappen en zelfs huwelijken. Het interesseert mij steeds meer welke weg het dorp in zal slaan en best kom ik daarachter door hier terug te komen
Dit is deel 5 in de serie “Llançà” geschreven door Lewis Daniels.
Lewis Daniels (52) woont in Amsterdam, heeft een tienerzoon die in de weekenden bij hem is, en maakt teksten. Afgelopen jaren schreef hij interviews, artikelen over cultuur, maatschappelijke kwesties en ijshockey. Najaar 2022 verscheen zijn roman Verwisseld. Sinds 2010 komt hij regelmatig in het Catalaanse Llançà, waar een serie korte verhalen uit is voortgekomen
Jouw ervaringen kunnen voor een ander verrijkend zijn!
Wil jij ook graag jouw reisverhalen of je ervaringen met emigreren naar Spanje delen, dan kan dat op yourcatalancontact.com. Dit kan een kort verhaaltje zijn, of een lang stuk in meerdere delen.
Schrijf ons een mail op info@yourcatalancontact.com of benader ons via ons contactformulier. Je verhaal hoeft zich niet te beperken tot Catalonië, en kan over heel Spanje gaan.
Geïnteresseerd in onze eigen artikelen over de Spaanse cultuur en bureaucratie? Geef je dan op voor onze mailinglijst of volg ons op facebook.
Meningen en zienswijzen uitgedrukt in bovenstaande tekst komen geheel voor rekening van de auteur, en hoeven niet overeen te komen met de zienswijzen of posities van yourcatalancontact.com of Asesoría De Bruyn y Rinsema, S.L.
